ฟิคก็เเปลงมาจากKaiHunชอบมากกกกกกกกกกอ่านกี่ทีก็อ่านอีกอ่านจนจำบทได้ก็ยังอ่านอีกก็ต้องขออนุญาตไรทมาเเปลงเป็นดบบนะค้าา
มาคุยกันที่ #ฮันบินเด็กเนิร์ด ก็ได้นะคะ
"หาววววววววววววววว" เสียงซาวเอฟเฟค 'หาว'
พร้อมกับภาพปากอ้ากว้างประกอบเสียงเล่นเอาคิมฮันบินเด็กเนิร์ดประจำเอกมองมาแล้วส่ายหัวอย่างเอือมๆ
"จีวอนครับ
หาวปากกว้างจนเห็นไปถึงหลอดอาหารแล้วล่ะครับ"
ผมหุบปากลงฉับแล้วมองไอ้เด็กเนิร์ดอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไรนัก หมอนี่มันชอบแขวะแบบผู้ดี
แขวะแบบต้องตีความเพิ่ม ไม่เว้นแม้กระทั่งเพื่อนในกลุ่มเดียวกันอย่างผม
ซึ่งไม่ทราบว่าโคจรมาเจอกันได้ยังไง ไลฟ์สไตล์แม่งไม่เหมือนกันเลยซักคน
จุนฮเวผู้ชายโคตรห่ามเข้าออกผับราวกับเป็นบ้านหลังที่สองแถมยังคอทองแดงโคตรพ่อโคตรแม่
ยุนฮยองไอ่นี่ปากหมาเหมือนเพาะฟาร์มหมาไว้ในซอกฟัน
ปากหมาไม่พอยังเสือกปากไวไม่มีหูรูด
ดังนั้นความลับอะไรมันมักจะรู้เป็นคนสุดท้ายเสมอ เพราะมันเก็บความลับไม่เคยอยู่
จินฮวานไม่รู้จะจำกัดความมันยังไง
เอาสั้นๆละกัน 'ชอบบริหารเสน่ห์เป็นงานอดิเรก งานหลักก็เมียไอ่จุนฮเวนั่นแหละครับ
คิมฮันบินเด็กเนิร์ดหลุดโลกที่เป็นไม้เบื่อไม้เมากับผมมาตลอดตั้งแต่เป็นเฟรชชี่จนตอนนี้ปีสามละ
ใส่แว่นอันโตๆไม่พอนะครับยังเรียนเก่งชิบหาย เรียกได้ว่าเหนือกว่าพวกผมไม่เห็นฝุ่น
แถมยังนิ่งได้โล่ ไม่รู้มีอารมณ์อย่างอื่นเป็นกะเขาบ้างมั้ย คนรึหุ่นยนต์วะแม่ง
สุดท้ายก็ผมไงล่ะครับ คิมจีวอน
มีดีแค่สองอย่างคือหนังหน้ากับฐานะ นอกนั้นอยากจะขากถุยใส่ตัวเองจริงๆ
ไม่ถึงกับโง่แต่ก็ฉลาดน้อยสุดในกลุ่มละ สังเกตไม่ยาก....แค่คะแนนก็จอดสนิท
ผมเข้าวินอันดับสุดท้ายของกลุ่มตลอด
ดูเอาเถอะครับ มันเข้ากันซักคนป่ะ? อ้อ
ยกเว้นคู่ไอ่จุนเน่กับจินฮวานไว้นะครับ เจอหน้ากันแม่งชอบนั่งมองตากัน
จนผมสาปแช่งให้พวกมันตื่นมาเป็นปลากัดซะ พอจ้องตากันก็ก่อหวอดพ่นน้ำเชื้อ
มีลูกเต็มบ้านมีหลานเต็มเมืองแม่ง
ไม่ได้อิจฉาครับ
แค่เอียน.....
"....หะ-"
เสียงที่ควรจะเป็นคำว่าหาวถูกผมเก็บกลืนลงคอเพราะขี้เกียจต่อล้อต่อเถียงกับเด็กเนิร์ดแถวนี้ให้เปลืองน้ำลาย
มันฉลาด...เถียงทีไรแม่งแพ้ทางทุกที
"มึงไม่ได้นอนหรอวะจีวอน กูว่าเมื่อคืนมึงออกจากผับก่อนเพื่อนเลยนะ"
อย่างที่จุนฮเวมันบอกแหละ เมื่อคืนมีปาร์ตี้ที่ผับเล็กน้อย ไปกันครบองค์..รวมถึงคิมฮันบินด้วย
หมอนี่มิได้กระดกแต่อย่างใด ไปนั่งเผื่อสถานการณ์ฉุกเฉินครับต้องมีคนสติดีไว้คนนึง
"สัด กูเคลียร์ปัญหาชีวิตว่ะมึง
กว่าจะได้นอนแม่งตีสี่" แล้วยังต้องตื่นมาเรียนตอนเก้าโมง -_- นรกแดกสิครับ
ทั้งเมาเหล้า ทั้งนอนน้อย โชคดีที่ไม่ได้เคล้านารีให้น่าง่วงกว่านี้
"ปัญหาตัวเมียมึงนี่มีให้พวกกูปวดหัวด้วยทุกวันเลยว่ะ
ต่อไปเปิดเป็นฟาร์มเลยนะแล้วก็ติดเบอร์ไว้ ถึงเวลาจะเลือกใช้ก็เรียกเบอร์เอา
มึงจะได้ไม่ต้องลำบาก เมื่อคืนตัวเมียนัมเบอร์อะไรล่ะ"
บอกแล้วว่ามันปากหมาอย่าบอกใครไอ่ยุนฮยองเนี่ยเรียกผู้หญิงว่าตัวเมียทุกคำ
มันงามหน้านัก
"กู.......จำไม่ได้ว่าคนไหนว่ะ
เมาก็เมาพอบอกชื่อมากูก็ลืมละ คุยไม่ค่อยรู้เรื่อง
แม่งจะให้กูพาไปแดกข้าวอยู่นั่นแหละ" โคตรจะรำคาญประเภทนี้จริงๆเลยล่ะ
ตามตื๊ออยู่ได้
"กูขอแนะนำให้มึงหาเมียแล้วเปิดตัวจริงๆจังๆซักทีครับ
รับรองชีวิตมึงนะ...."
"ชีวิตกูจะดีขึ้นใช่มั้ยว่ะจินฮวาน?"
"ชีวิตมึงจะวุ่นวายกว่าเดิมอีกต่างหากล่ะ
ฮ่าๆ" หย่อนระเบิดให้ผมเซ็งแล้วมันก็หันกลับไปทัชกับไอ่จุนเน่เหมือนเดิม สัดครับ
เพื่อนมีแต่ดีๆทั้งนั้นเลยนะ ไม่ช่วยแล้วยังกระทืบซ้ำอีก ซาบซึ้งจนแทบฟุบลงกับโต๊ะเตรียมงีบ
"อย่าไปนอนหลับในห้องเรียนนะครับ"
"ทำไมวะ"
ผมหันไปทางไอ่เด็กเนิร์ดที่นั่งอยู่ฝั่งขวาของผม
ถ้าคิดว่ามันเป็นห่วงก็ผิดละครับ
"ผมไม่อยากเสียเวลาเรียนไปกับการฟังอาจารย์ด่าจีวอนรับ"
สาดดดด!! เพื่อนแต่ละคนแม่ง!
"คืนนี้ไปผับกับกูหน่อยสิวะจีวอน" อยู่ๆไอ่จุนฮเวก็มากระซิบกระซาบกับผมตอนไปกินข้าวเที่ยงด้วยกัน
และเจาะจงตอนที่จินฮวานไปเดินซื้อข้าวด้วยนะ ดูท่ามันก็รู้ว่ามีความลับที่อยู่ในใจ
มีความลับที่อยู่ข้างใน
"ไปทำไมวะ?"
"จีนานห้ามกูอ่ะ ไม่ให้กูไป
เมื่อวานมีผู้หญิงมาอ่อยกูแต่คืนนี้กูอยากไปแดกเหล้า"
มันจะซวยคนเดียวก็ไม่ได้นะ ต้องลากคอผมไปซวยด้วยหรอวะ?
"ถ้าเมียมึงจับได้ก็ตายห่าสิวะ"
"ก็..เอ่อ....บอกว่ากูไปนอนกับมึงนะคืนนี้
บอกว่ากูไปช่วยติวเตรียมสอบก็ได้" อือหือ เอาเรื่องวิชากงวิชาการมาอ้าง
แต่มันก็ดูสมเหตุสมผลดี เอาเหอะ
ผมก็อยากไปผับอยู่เหมือนกันเมื่อคืนแม่งได้กินนิดเดียว สุดท้ายผมเลยยอมตกลง
"แต่" ไอ่คนชวนมองหน้าผมแล้วขมวดคิ้ว
"ให้ฮันบินไปด้วยนะมึง"
แล้วพวกผมก็ไปขอร้องแกมบังคับให้เด็กเนิร์ดสุดโลกหล้ามันยอมไปกับพวกผมด้วย
มันพยักหน้าเบาๆก่อนหันมามองหน้าผมด้วยสายตาแปลกๆ
แต่ไม่ได้ใส่ใจครับว่ามันแปลกยังไง
ถึงเวลานัดไอ่จุนฮเวก็โทรหาผมว่ารออยู่ผับแล้วตรงเวลาเป๊ะ
เหลือฮันบินที่ผมต้องขับรถไปรับ...มันไม่ขับรถครับ
รับมันขึ้นรถปึ๊บก็พาไปผับปั๊บเลย หึหึ สงสัยกันล่ะสิครับว่าทำยังไงจินฮวานมันถึงปล่อยให้สามีมันมา....
ไอ่จุนมันจัดหนักไปหลายรอบครับไม่ต้องห่วงว่าจะตื่นมากวน
"มึงสั่งมาอาบรึไงวะจุน"
"กูไม่เมาหรอกแค่นี้อ่ะ มึงอย่าให้มีเรื่องนะ
ผู้หญิงมาอ่อยกูไม่ช่วยนะมึง" แหงสิ
มากันแค่นี้มีเรื่องกูก็ต้องเคลียร์เองอยู่แล้วล่ะครับเพื่อนรัก
ผมนั่งยกแก้วเหล้าขึ้นมาจรดริมฝีปากแล้วส่งเครื่องดื่มมึนเมานั่นเข้าปากไปเป็นระยะ
ไม่พอเมาหรอกครับแค่นี้ แค่มานั่งกินเป็นเพื่อนไอ่จุนมันเท่านั้นแหละ
คนชงเหล้าคือใคร??? คิมฮันบินไงครับ
พวกผมฝึกปรือวิทยายุทธ์การชงเหล้าให้มัน เพื่อให้มันมาชงเหล้าให้พวกผมกินนี่แหละ
แต่ยิ่งกินรสชาติก็เปลี่ยนไปเรื่อยๆ ผมเริ่มสงสัยว่าเพราะอะไรแต่ยังยกแก้วซดต่อไป
จนตาเริ่มปรือ.....เมาแล้วครับ
"ฮันบิน มึงจะมอมเหล้าจีวอนมันหรือไงวะ
เข้มขนาดนี้ก็จับขวดเหล้ายัดปากแม่งเหอะ" ผมได้ยินเสียงไอ่จุนพูด...เหมือนดังมาจากที่ไกลแสนไกล
ผมไม่ค่อยรับรู้อะไรแล้วครับ รู้แค่ว่ามีมือนุ่มๆมาจับพยุงผมไปขึ้นรถ
เวลาผมเมาผมจะเงียบครับ เงียบอย่างเดียว
ผมยืนป้อแป้พิงกำแพงไว้แล้วปล่อยให้เจ้าของมือนั่นเปิดประตูพยุงผมไปในห้อง
ก่อนจะถูกปล่อยลงบนเตียง
"อือ ร้อนว่ะแม่ง เปิดแอร์ดิ๊"
มีเสียงตอบกลับมาว่าเปิดแล้ว แต่มันก็ยังร้อนอยู่ดี ผมเลยถอดเสื้อออก
พอได้ยินคนบอกให้ไปอาบน้ำก็นึกด่าอยู่ในใจว่ากูอยากนอนยังจะให้ไปอาบน้ำอีก
ดูสภาพกูดิ๊ว่ากูไหวไหม
ผ่านไปซักพักก็มีคนมาเช็ดตัวให้ เออ ดีเว้ย
ปกติเวลาเมาหลับนี่เหมือนหมาจรจัดเลยล่ะครับ กลับมายังไงก็สภาพยังงั้น
นี่มีคนเช็ดตัวให้ถึงไม่รู้ว่าใครแต่ก็โคตรสบายเหอะ
แถมพอโดนน้ำเย็นๆเข้าก็รู้สึกตัวขึ้นมานิดนึง ปรือตาขึ้นมามองก็เห็นหน้าไอ่คนเช็ดไม่ถนัดเพราะมันดันเปิดแต่ไฟในห้องน้ำไว้
มองย้อนแสงเข้าไปอีก ช่างแม่งใครพากลับมาพรุ่งนี้ก็รู้เองแหละ
อือ ไอ่คนเช็ดมันก็ทำหน้าที่ดีเหลือเกิน
เช็ดทั้งตัวจริงๆ ถึงกับถอดกางเกงเช็ด
แล้วขอโทษนะครับ..เช็ดวนที่ท้องน้อยกับต้นขาขนาดนั้น 'อะไรๆ'
มันก็ตื่นขึ้นมาน่ะสิ
ตอนรู้สึกถึงสัมผัสนุ่มนวลที่รูดขึ้นรูดลงกับน้องชายผม
ไม่ได้สนใจว่าใครทำแค่รู้สึกสบายจนปล่อยให้ทำต่อไป
กระทั่งปลดปล่อยออกมานั่นแหละ....ผมถึงหลับไป
"เชี่ย!!!"
ผมแหกปากตะโกนดังไปสามบ้านแปดบ้านตอนที่ตื่นมาเจอว่าคนนอนข้างๆแม่งเป็นคิมฮันบิน
ผมแต่งตัวเรียบร้อยดี...แต่ในชุดนอน...ซึ่งไม่ใช่ชุดผม
แสดงว่าเมื่อคืนก็ต้องเป็นเด็กเนิร์ดน่ะสิที่อยู่กับผมแถมนี่ยังไม่ใช่ห้องผมอีก!!!!
พระเจ้า...อย่าบอกนะว่ามันเป็นคน 'ทำ'
ให้ผม
แล้วดูนะ ดูมันนะ
ผมเสียงดังเหมือนผู้หญิงถูกปล้ำแบบนี้มันยังแค่นอนลืมตาหันมามองผมเฉยๆเลยอ่ะ
จะนิ่งไปชิงโล่ที่ไหน
"โวยวายอะไรครับจีวอน"
"ทำไมกูมาอยู่นี่?"
"เมื่อคืนจีวอนเมาครับ จุนฮเวเลยให้ผมพากลับมาแต่พอดีหอผมใกล้กว่าก็เลยพามานอนนี่"
"งั้น.....เมื่อคืน.................มึงก็เป็นคนทำให้กูดิ?"
ฮันบินลุกขึ้นมานั่งพิงหัวเตียงแล้วพยักหน้า
คุณพระ...
คิมจีวอนจะเป็นลม
"ม-ม-มึงทำจริงเรอะ!! โอยยยยย
กูไม่อยากจะเชื่อเลย" ผมเอามือกุมหัวตัวเองไว้แล้วขยี้จนมันฟูฟ่องไปหมด
"ทำไมล่ะครับ ผมทำให้แล้วแปลกหรอ?" นี่ตกลงมันเนิร์ดจริงรึตอแหลกันแน่วะเนี่ย
ดูมันพูดเรื่องแบบนี้ได้เหมือนพยากรณ์อากาศว่าวันนี้ท้องฟ้าแจ่มใสยังงั้นแหละ!
"แปลกดิวะ
มึงเป็นเด็กเรียนมึงไม่น่าจะทำเป็น"
"สมรรถภาพทางเพศผมยังไม่เสื่อมครับ"
"โอ๊ย! จริงๆแล้วมึงปล่อยมันไว้แบบนั้นก็ได้
เดี๋ยวมันก็ยุบเองอ่ะ มึงทำให้กูทำไมวะ"
"ก็ผมอยากทำให้จีวอนนี่ครับ" เดี๋ยวนะ
คำพูดแบบนี้ชักจะแปลกๆละ
"อยากเป็นเมียกูรึไง
ปรนนิบัติกูขนาดนี้มาเป็นเมียกูเลยเหอะ" ขนาดตัวเมียตามที่ไอ่ยุนฮยองมันเรียกยังไม่เคยปรนนิบัติกันขนาดนี้เลยครับ
แล้วนี่เพื่อน? มึงหวังดีกับกูมากไปป่ะวะ
"หืม? ผมเป็นได้นะ"
"เช้ดด!! ไอ่จุนมันเอาอะไรให้มึงแดก!!
บอกกูมาเดี๋ยวนี้"
หลังจากกระโจนไปเขย่าตัวมันที่นอนอยู่อีกฟากของเตียงแล้วค่อยสำเหนียกว่าพลาด...
"อ-เออ...เอ้อ...ทำไมมึงไม่ใส่แว่นวะ?"
"ตอนนอนเขาไม่ใส่แว่นกันหรอกครับ"
แล้วใครบอกให้มึงช้อนตามองกูแบบนี้!!
แม่ง....
ขนตายาวๆงอนๆ ตาก็กลมๆ
เพิ่งรู้ว่าทุกอย่างมันรับกันหมดทั้งหน้าขนาดนี้...
โคตรน่ารักเลย...
...........เวรละคิมจีวอน
"ผมไปอาบน้ำแล้วนะครับ จีวอนจะไปเรียนรึเปล่า?"
ก่อนหน้านี้โดนคิมฮันบินแอทแทคเลยไม่ได้สังเกตตัวเองว่ายังมึนหัวอยู่
สุดท้ายก็ได้แต่ส่ายหน้ามึนๆตอบกลับว่าไม่ไปเรียนแล้วล้มตัวลงนอน
แล้วก็ทะลึ่งพรวดขึ้นมาอีกครั้งตอนเด็กเนิร์ดกำลังจะเดินเข้าห้องน้ำพอดี
ผมลืมจุดสำคัญอย่างยิ่งไป....
"เมื่อคืนมึงใช้อะไรทำให้กู"
สัมผัสนุ่มนวลเหมือนยังวนเวียนอยู่ที่ส่วนนั้นอยู่เลยครับให้ตาย
มันยกมือขึ้นมาให้ผมดู....โล่งใจนิดนึง
อย่างน้อยก็ไม่แปลกเท่าไหร่...มั้ง
แต่พอมือนั่นเลื่อนไปแตะที่ปากเท่านั้นแหละ..
"ทั้งมือทั้งปากเลยเรอะ!!!!"
นี่มันไม่ปกติแล้วครับ.. TT เพื่อนผู้ชายต่อให้ช่วยกันสำเร็จความใคร่ได้แต่ก็ได้แค่มือแหละครับ
ปากนี่มัน....ไม่ใช่เพื่อนช่วยเพื่อนแล้ว!!
ผมขับรถกลับมานอนที่หอตัวเองอย่างงงๆ
หลังจากนอนพักพอให้หายมึนที่ห้องฮันบินเซฮุนต่ออีกสองสามชั่วโมงและเจ้าของห้องก็ไปเรียนแล้ว
คิดไม่ตกเลยจริงๆ...
ผมทำหน้าไม่ถูกเวลานึกถึงสิ่งที่มันทำให้
มันคงไม่มีปัญหาอะไรเพราะหน้าเป็นอยู่ตลอดเวลา คนเดือดร้อนน่ะมันผมนี่...ให้ตายผมก็
ไม่เล่าเดอะแก๊งค์เด็ดขาดว่าเมื่อคืนผม 'รู้สึกดี' ขนาดไหน
ไม่เล่าเดอะแก๊งค์เด็ดขาดว่าเมื่อคืนผม 'รู้สึกดี' ขนาดไหน
ไม่เล่า
ไม่เล่าอย่างเด็ดขาด
วันรุ่งขึ้นผมไปเรียนและก็นั่งกับฮันบินเด็กเนิร์ดเหมือนปกติ
แต่ไม่ปกติตรงที่มันยื่นเลคเชอร์ส่วนของเมื่อวานมาให้ด้วย ผมหรี่ตาลงอย่างจับผิดแต่ก็รับเลคเชอร์นั่นไว้
"ขอบใจ"
เอาเถอะครับ
ถ้าไม่นับเรื่องที่มันเลคเชอร์ให้ทั้งๆที่ไม่เคยทำมาก่อน มันก็ปกติดี
ดังนั้นผมจึงไม่มีความจำเป็นอะไรที่จะต้องทำตัวผิดปกติใส่มัน...แต่ไม่ได้ลืม 'เรื่องนั้น'
หรอกนะครับ...
"เฮ้ย จีวอน"
"ว่าไง?" กำลังนั่งยัดข้าวเที่ยงกันอยู่ดีๆ
ไอ่จินฮวานก็หันมาเรียกผมครับ เจาะจงเรียกตอนที่มันนั่งอยู่กับผมแค่สองคนซะด้วยนะ
แถมยังทำท่ามีลับลมคมใน
"เมื่อวานมีผู้หญิงมาถามหามึงว่ะ ถามกับฮันบินด้วยนะ...แปลกว่ะปกติฮันบินมันต้องบอกว่าไม่รู้ใช่มั้ยว่ามึงไปไหน
แต่เมื่อวานมันบอกผู้หญิงคนนั้นชัดถ้อยชัดคำว่าเมื่อคืนมึงนอนที่ห้องมัน...คือกูจะไม่อะไรเลยครับถ้ามันไม่ทำหน้าเหมือนมันเหนือกว่าผู้หญิงคนนั้น"
"หา???" เหวอสิ
อย่างคิมฮันบินเด็กเนิร์ดนี่ทำหน้าอย่างงั้นเป็นด้วยเหรอ???
"จริงๆนะ
กูว่ากลิ่นมันแหม่งๆ..เดี๋ยวนี้มึงปล่อยฟีโรโมนใส่ไม่เลือกเพศไม่เลือกประเภทแล้วหรอวะ?"
มันคงหมายความถึงว่าขนาดเด็กเนิร์ดก็ยังไม่เว้น..
"กูเปล่าปล่อย"
"มึงก็แหม่งด้วยอีกคน
วันนี้มึงยังไม่เผยอปากแง้บฮันบินมันซักคำ" ช่างสังเกตไปละมึง
"ไม่มีอะไร"
"มึงจะบอกดีๆรึจะให้กูสละรองเท้าข้างนึงมาง้างปากมึง
ห๊ะ?" สุดท้ายผมก็เลยต้องเล่าเหตุการณ์เมื่อคืนโดยเพิ่มการวิเคราะห์ส่วนตัวลงไปด้วย
"มึงว่ามึงโดนฮันบินมอมเหล้า? แล้วพอมึงมีอารมณ์ฮันบินยังช่วยมึงอีก?
แถม....ทั้งมือทั้งปาก..."
พูดแล้วมันก็หน้าแดงเถือกเป็นตูดลิงบาบูน..
"จริง เรื่องมอมเหล้ามึงถามไอ่จุนได้ ฮันบินแม่งชงเหล้าเข้มชิบ"
สลัดผัก...ผมหลุดเรื่องไอ่จุนไปแล้วครับ ซวยซวยซวย
"หึ มึงไม่ต้องทำหน้าตกใจ
กูรู้แล้วว่าแม่งหนีกูไปผับ" ท่าทางจะจัดการเรียบร้อยแล้วซะด้วยสินะ...
"จีวอนครับ"
เรียกเพราะพริ้งแบบนี้มีอยู่คนเดียวครับ ผมหันไปตามเสียงเรียกแล้วเลิกคิ้ว จินฮวานก็พลอยมองหน้าฮันบินมันไปด้วย
"เสื้อผ้าอ่ะผมซักให้แล้วนะ
จะให้เอามาให้เลยมั้ย? เมื่อเช้าลืมบอก" เห็นหน้าครุ่นคิดของไอ่จินฮวานแล้วผมชักไม่ไว้ใจครับ
มันจะคิดอะไรแปลกๆอยู่รึเปล่าก็ไม่รู้
"เดี๋ยวไปเอาเอง วันนี้แหละ"
เท่านั้นคนถามก็พยักหน้าแล้วนั่งลงข้างผมเพื่อกินข้าวของตัวเองที่เพิ่งซื้อมา
แล้วเย็นวันนั้นผมก็กลับพร้อมกับฮันบิน
จุดหมายปลายทางคือห้องของมัน ห้องที่ผมอาศัยนอนเมื่อคืนนั่นแหละครับ
คือว่าความจริงฮันบินมันก็จัดได้ว่าลูกคุณหนูพอๆกับผมนะ แต่มันไม่ชอบทำตัวเด่น
ไม่ขับรถด้วยทั้งๆที่ขับเป็น คือจะติดดินไปไหนครับ
ตอนแรกกะว่าเอาชุดของตัวเองแล้วกลับเลยแต่เด็กเนิร์ดมันดันบอกให้อยู่กินข้าวเย็นเป็นเพื่อนมันก่อน
แปลกๆ...มั้ยนะ?
แต่ผมก็อยู่ต่อครับ
"นี่มึงทำเอง?"
"ครับ มันก็ง่ายๆจีวอนทำไม่เป็นหรอ?"
นี่มันจงใจแง้บผมรึเปล่า..........ทำไมรู้สึกเหมือนโดนแขวะวะ
"ไม่" เพราะไม่สบอารมณ์ผมเลยตอบแบบสั้นห้วน
"อ่า..ไม่ได้ว่าจีวอนนะครับ"
"อือ" ผมก้มหน้าก้มตากินไปเรื่อยๆ
มันก็อร่อยดีนะ แต่แปลกไม่เห็นมีใครเคยบอกว่าหมอนี่ทำอาหารเป็นแถมอร่อยอีก
"ว่าแต่ไม่เห็นเคยมีใครบอกวะว่ามึงทำพวกนี้เป็น"
"ก็ไม่เคยทำให้คนอื่นกินนี่ครับ...มาที่ห้องก็ไม่เคยมีใครมา"
แสดงว่าผมเป็นคนแรก? แต่รู้สึกเหมือนที่ผมรู้สึกรึเปล่าว่ามันแปลกๆ
ทั้งคำพูด การกระทำ ถึงมันจะนิ่งๆเนิร์ดๆเหมือนเดิม...แต่ก็แปลก
"นี่ถ้ากูเป็นคนคิดมาก
กูคิดว่ามึงกำลังหยอดกูนะเนี่ย"
"......................ก็หยอดน่ะสิครับ"
"เฮ้ย!!!"
เป็นเพราะมันพูดหน้าตายผมเลยมองไม่ออกว่าตกลงมันแค่ล้อเล่นหรือว่ามันเอาจริง..
พอมันยกจานที่ผมกับมันกินเสร็จแล้วไปเก็บ ผมก็ยังนั่งอยู่ที่โต๊ะ
พร้อมกับครุ่นคิดไปด้วย...ว่ามันเอาจริงรึล้อเล่น
แต่ยังไม่ทันได้คิดอะไรมากหรอกครับ
เจ้าตัวคนที่ทำให้ผมสับสนก็เดินกลับมา...หยุดอยู่ตรงหน้าผมพอดี
ทิ้งสะโพกลงบนโต๊ะหันหน้าเข้าหาผม..จนผมต้องเงยหน้าขึ้นไปมองเพื่อพบว่ามันถอดแว่นเนิร์ดหลุดโลกของมันออก
แต่แค่นั้นไม่ทำให้แปลกหรอกครับ ยังไงซะผมก็เคยเห็นแล้วเมื่อเช้า
ที่แปลกคือท่าทางของมันต่างหาก
อยู่ๆก็ค้อมหน้าลงมาแทบชิดกับหน้าผมแบบนี้เล่นเอาแทบผงะ...
"ฮันบิน"
"ครับ?"
"มึงจะทำอะไร?"
"นั่นสิครับ"
แล้วโดยไม่คาดคิด..มันก็ไถลตัวลงมานั่งคร่อมตักผม
แถมจงใจบดเบียดช่วงล่างให้เสียดสีกันซะจนเริ่มร้อน
ผมกัดฟันแน่นแต่ก็แปลกใจอยู่เหมือนกันที่ไม่ผลักมันออก
"มึงยั่วกูอยู่นะ รู้ตัวรึเปล่า"
กัดฟันพูดไปแล้ว มันก็หยุดเบียดแป๊บนึง
"ยั่วโมโหหรอครับ?"
"ยั่วอารมณ์" คราวนี้มันก็แค่ยิ้มตอบ
ก่อนจะกดริมฝีปากลงบนริมฝีปากผมแล้วบดคลึง..แบบไม่ค่อยประสาจนผมต้องออกโรงแทน
ลิ้นพันกันรัวจนแทบแยกไม่ออกว่าลิ้นไหนเป็นลิ้นใคร
ช่วยไม่ได้นะ มันยั่วผมก่อน...
"ถ้ากูปล้ำมึงขึ้นมาโทษกูไม่ได้นะไอ่เด็กเนิร์ดตอแหล"
ผมรู้แล้วครับว่ามันไม่ได้เนิร์ดอย่างที่คิด ก็เนิร์ดประเภทไหนยั่วเก่งแบบนี้!!!
"อืม..."
นอกจากไม่สะทกสะท้านแล้วมันยังทำเก่งก้มมาไซ้คอผมอีก!
สุดท้าย..โต๊ะกินข้าวก็กลายเป็นสนามอารมณ์ไปครับ...
"เจ็บมั้ยล่ะ?" ผมถามพลางมองคนที่นอนอยู่บนเตียง
โดยที่ผมอุ้มมันมาเอง ตัวมันนุ่มมาก
"เจ็บสิครับ"
"หึ แล้วยังจะยั่วกูอีกนะ"
ไม่เคยทำกับผู้ชายมาก่อนแล้วผมก็แน่ใจว่ามันก็ไม่เคย...ท่าทางเจ็บแถมยังไม่ประสาแบบนั้นอีก
เอาเข้าจริงๆก็ไม่ได้รังเกียจอะไรนะ...แต่ก็ไม่ได้ทำเพราะความพิสวาสอีกเหมือนกัน...........เลวจับใจ
".........."
"ใครสอนมึงยั่ววะ
แล้วทำไมต้องมายั่วกูด้วย"
"..........ชอบไงครับ"
"เอาดีๆ!"
"โกหกแล้วจีวอนฉลาดขึ้นหรอครับ" หลอกด่าผมอีกละ
-___-
"สรุปมึงชอบกู? มึงเป็นเกย์?
แล้วมึงก็ไม่ได้เนิร์ดอย่างที่ทุกคนเข้าใจ?"
"ตามนั้นครับ"
".............นี่กูพูดอะไรไม่ออกเลยนะ" ฮันบินดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มจนถึงคอพร้อมทั้งตะแคงหันมาหาผมซึ่งนั่งอยู่อีกฟากของเตียง
"ทำตัวเหมือนปกติเถอะครับ
ผมแค่อยากบอกให้ฟัง" แล้วกูจะปกติได้ยังไงวะ!
"กูว่ากูไม่ไหว..."
"ผมทำให้สับสนหรอ? ติดใจผมใช่มั้ยล่ะครับ?"
ยัง ยังไม่สำเหนียกว่าเจ็บตัวอยู่ ยังจะมาทำหน้ายิ้มๆแบบนั้นใส่ผมอีก
ไม่ได้ใส่แว่นด้วยนะ เดี๋ยวกูปล้ำแม่งอีกซักรอบ
"เออ สับสน! สับสนทางเพศแล้วมั้งเนี่ย
คืนเดียวเปลี่ยนชีวิตกูเลยนะ" แต่ติดใจนี่ไม่แน่ใจเหมือนกันแฮะ...
"งั้นแสดงว่าผมประสบความสำเร็จสิครับ"
ไม่ต้องมาทำเป็นยิ้มชอบอกชอบใจเลยนะ ชอบใจนักรึไงที่ทำผมสับสนได้เนี่ย
"มึงอยากให้กูสับสนทางเพศหรอ-____-?"
"อยากทำให้จีวอนชอบผมต่างหากล่ะครับ"
โอเค..ไม่พูดกับมันละ
"มึงนอนไปเงียบๆเหอะ"
มันไม่ต่อปากต่อคำกับผมอีกยอมนอนแต่โดยดี
ส่วนผมเองก็ทำใจว่าคืนนี้คงต้องค้างที่นี่อีกคืน เลยเดินเข้าไปทำความสะอาดร่างกาย
ค้นชุดนอนของเซฮุนมาใส่ก่อนทิ้งตัวลงนอนข้างคนก่อเรื่องประจำวัน
เอาจริงๆแล้วนอนไม่หลับหรอกครับจากเดิมที่คิดไม่ตกอยู่แล้วยิ่งคิดไม่ตกเข้าไปใหญ่
"......อื่อ........."
กลางดึกคนข้างตัวผมก็เพ้อขึ้นมา เอาล่ะ -_- เริ่มจะมีปัญหา..ผมยื่นมือไปแนบหน้าผากมัน
"ไข้ขึ้น" โดนไปแค่นี้ถึงกับเป็นไข้เลยเรอะ
-0-! ลงท้ายผมก็ต้องเช็ดตัวให้แล้วปลุกฮันบินมันขึ้นมากินยาลดไข้
อยากจะโทรไปปรึกษาไอ่จีนานก็กลัวโดนไอ่จุนด่ากลับมาถ้าไปปลุกเมียมันกลางดึก
แต่เอาวะโดนด่าก็โดน
ตู๊ด ตู๊ด เสียงสัญญาณโทรศัพท์ดังอยู่ไม่นานนักจินฮวานก็รับ
((ฮัลโหล...ดึกๆดื่นๆใครโทรมาวะ)) ประโยคท้ายนั่นเสียงไอ่จุนมันโวยวายครับ
"จินฮวาน"
((อือ..ใครวะ?))
"กูเอง จีวอน"
((จุนหยุดกวนก่อนดิ้ จีวอนโทรมา))
"กูมีเรื่องจะถาม ตอนมึงโดนไอ่จุนมันทำครั้งแรกมึงเป็นไข้ป้ะวะ"
((ไม่...จุนมันให้กินยาดัก....เดี๋ยว มึงถามทำไม?))
"กู......"
((มึงทำใคร? ไม่งั้นกูไม่บอกนะว่าต้องทำยังไง))
"สัด! ฮันบินเป็นไข้ กูเอายาลดไข้ให้กินกับเช็ดตัวให้แล้ว
แล้วกูต้องทำยังไงต่อ บอกกูได้รึยัง!"
((เอ่อ...เอ้อ.....กินแก้อักเสบด้วย......มึงทำมันหรอวะ?))
"........ก็มันยั่วกูก่อนนี่หว่า
แค่นี้นะกูไปหายาแก้อักเสบก่อน พรุ่งนี้คุยกัน"
แต่พอผมไปค้นดู ดันไม่มียาแก้อักเสบครับ...ผมเลยต้องขับรถออกไปซื้อยาแก้อักเสบให้ที่ร้านขายยา
กว่าจะซื้อมาได้ถามนั่นถามนี่เยอะแยะ ผมรำคาญเลยบอกไปว่าเอาเมียจนเมียไม่สบาย -___-
เลยได้ยามา
กลับมาถึงนี่หนักกว่าเก่าอีกครับมันนอนเพ้ออีกแล้ว
ผมเลยพลอยไม่ได้นอนไปด้วยต้องคอยเช็ดตัวให้มันปลุกมันมากินยา
สาบานเลยว่าไม่เคยต้องปรนนิบัติใครขนาดนี้มาก่อน
หายเมื่อไหร่ล่ะจะเอาคืนให้คุ้มเลยเชียว
"จีวอนครับ" เสียงแหบๆเรียกผมตอนเช้า
ทำให้ผมที่เผลอหลับไปต้องผงกหัวขึ้นมา หนังตาหนักอึ้งเชียว
"อือ จะเอาอะไร? หายปวดหัวรึยัง?"
ผมอังหน้าผากมันแล้วค่อยเบาใจที่ไข้ลดแล้วแต่เสียงแหบๆนี่สิยังน่าเป็นห่วง
"ไม่เอาครับ เฝ้าไข้ผมทั้งคืนเลยหรอ?"
"ก็....ยังงั้นแหละ
นอนพักต่อนะไม่ต้องไปเรียนเดี๋ยวเลคเชอร์ให้ แล้วก็เดี๋ยวหาของอ่อนๆไว้ให้กินมื้อเที่ยง
มื้อเย็นค่อยว่ากันอีกที อย่าดื้อล่ะ"
กำลังจะลุกไปอาบน้ำก็พอดีว่ามือนุ่มเอื้อมมาจับข้อมือผมไว้ซะก่อน
"ขอบคุณนะครับจีวอนหล่อแล้วยังใจดีอีก"
ผมเลยเอื้อมมือไปยีผมอีกคนแรงๆ
"พูดมาก นอนไปน่ะ"
ชุดนักศึกษาผมก็ใส่ของเซฮุนไปก่อน
เป็นเพราะปกติมันก็ใส่เสื้อตัวใหญ่อยู่แล้วผมเลยใส่ได้ ไซส์เราก็ค่อนข้างจะใกล้กัน
"เหมือนซอมบี้เลยมึงอ่ะ" ไอ่จุนมันเข้ามานั่งข้างผม
ตามมาด้วยไอ่แบคที่มานั่งอีกข้างนึง ส่วนไอ่ยุนน่ะหรอครับ...ไปหาเบียดสาวแล้ว
ก็ดีเหมือนกันผมไม่พร้อมจะเล่ามันเท่าไหร่
"ก็กูไม่ได้นอน"
"เฝ้าไข้ไอ่บิน???" จินฮวานมันกระซิบถาม
แล้วผมก็พยักหน้าตอบ
"มึงเล่ากูมาเลยนะ
ไม่เล่าวันนี้มึงไม่ต้องเรียนเลย"
สุดท้ายผมก็ต้องเล่าให้พวกมันสองคนฟังอย่างหมดเปลือก เห็นพวกมันทำตาโตสลับกับทำท่าหมดแรงแล้วก็อยากจะหมดแรงบ้าง
"มึงกำลังสับสน" ไอ่จุนออกความเห็น
ส่วนผมก็พยักหน้ารับ
"ยอมรับ เฮ้อ
ช่างมันก่อนเดี๋ยวกูต้องตั้งใจเรียนจดเลคเชอร์ไปให้ฮันบินมัน"
แล้วผมก็ตั้งใจเรียนจนแปลกใจตัวเองเหมือนกัน
"ฮัลโหล หายแล้วรึไงลุกมาโทรศัพท์"
ผมกรอกเสียงลงไปในโทรศัพท์พลางบ่นปลายสายไปด้วย
((ดีขึ้นมากแล้วครับ))
"แล้วโทรมานี่จะเอาอะไรรึเปล่า?"
((เปล่าครับ
แค่จะบอกว่าเย็นนี้ไม่ต้องซื้ออะไรเข้ามานะ))
"ทำไมล่ะ?"
((มีคนจะซื้อมาให้แล้วครับ))
"...ใคร-___-?"
((พี่ที่รู้จักกันน่ะครับ))
"อืมๆ กูไปเรียนต่อล่ะ"
แล้วผมก็กดตัดสายมันตอนนั้นเลย
"ฮันบินโทรมาหรอ? หน้าบูดเป็นตูดเลยนะมึงอ่ะเป็นไรวะ?"
ผมเข้าเรียนวิชาต่อไปแล้วนั่งทำหน้าบูดแต่มือก็ยังเลคเชอร์ต่อ
คงบูดมากจนไอ่จุนเข้ามาเสนอหน้าถามนั่นแหละครับ
"กูหงุดหงิด"
"อันนั้นกูรู้"
"มันหึง"
"ห๊ะ?" ไอ่จุนหันไปขมวดคิ้วใส่จินฮวานที่กำลังนั่งมองหน้าผมอยู่ทันทีพร้อมอุทานตกใจออกมาด้วย
"มันหึง"
"มึงมั่ว" มันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมคุยอะไรกับฮันบินจะรู้ได้ไงว่าผมเป็นอะไร
"กูอาจจะมั่วอย่างมึงว่าก็ได้ แต่กูว่ากูถูกว่ะ ฮันบินมันโทรมาว่าไงล่ะ?"
"บอกว่าตอนเย็นไม่ต้องซื้ออะไรเข้าไปกินมีคนจะซื้อมาให้แล้ว"
"นั่นไง....มึงหึง"
"หึงเหี้ยอะไรของมึงวะ"
ผมตะคอกเสียงไม่ดังนัก พูดอยู่ได้ว่าผมหึง จะหึงได้ไงไม่ได้หึงซักนิด
"ไม่ได้หึงเหี้ย แต่หึงที่จะมีคนไปหาฮันบิน...ใช่มั้ยล่ะมึงอ่ะ"
"มึงหุบปากแล้วเรียนไปหนูผี"
ผมเครียดนะไม่ใช่ไม่เครียด..ถ้าผมหึงมันขึ้นมาจริงๆ.......ก็ซวยสิครับ
แสดงว่าผมตกหลุมที่มันขุดไว้จริงๆใช่มั้ย????
รู้แค่ว่าวันนั้นพอเลิกเรียนตอนค่ำเสร็จผมก็แจ้นไปห้องฮันบินมันทันที
อยากจะเห็นหน้า 'พี่ที่รู้จักกัน' นั่นว่าหน้าตาเป็นยังไง
เปิดประตูเข้าไปแล้วก็ยิ่งหงุดหงิด หึ นั่งคุยกันสนุกสนาน ยิ้มแย้มแจ่มใสเชียวนะ
ผมยืนมองภาพนั้นอยู่อีกพักเจ้าของห้องค่อยเห็นผมแล้วยิ้มให้
ชักจะยิ้มบ่อยไปละ...
"มากินด้วยกันสิครับจีวอน"
"ไม่หิว"
ผมตอบห้วนๆแล้วเดินผ่านไปที่ห้องน้ำ ล้างหน้าล้างตา
ยืนจ้องหน้าตัวเองในกระจกก่อนจะเดินออกมาผ่านไปทิ้งตัวบนเตียงเงียบๆจน 'พี่ที่รู้จักกัน'
ของฮันบินกลับไปแล้วนั่นแหละ...มียีหัวด้วยความเอ็นดูอีกนะ
หมั่นไส้..
"จีวอนเป็นอะไรรึเปล่าครับ? เหนื่อยหรอ?"
"..........."
"จีวอน...หึงหรอครับ?" ผมไม่ตอบแต่เอื้อมมือไปดึงแว่นมันออกแล้วรั้งมันลงมาบดจูบแนบแน่นโดยใส่อารมณ์หงุดหงิดลงไปด้วย
ซึ่งมันก็ตอบสนองแทบจะทันที..ถึงจะไม่ช่ำชองแต่ก็ทำให้รู้สึกดีได้ไม่ยาก
"จีวอน....?"
"หงุดหงิด ไหนว่าไม่เคยมีใครมาไงวะ?"
"ก็จริงนี่ครับ จีวอนมาคนแรกแต่พี่คนเมื่อกี๊..พอดีผมไม่สบายก็เลยจำเป็นต้องให้เค้ามานี่แทน"
"มาทำไม?"
"แม่ให้พี่เค้ามาดูว่าผมเป็นไข้มากมั้ยครับ
แต่พี่เค้ามีแฟนแล้ว ไม่ต้องหึงหรอกครับ"
ผมพยักหน้าส่งๆแล้วลุกขึ้นไปหยิบเลคเชอร์ของวันนี้มาให้
"คืนนี้ไปนอนห้องกูเหอะ"
"..? ทำไมล่ะครับ?"
"ไม่มีชุดนักศึกษาน่ะสิ"
"ให้ผมนอนนี่ก็ได้นี่ครับ ทำไมต้องไปห้องจีวอนด้วย....เป็นห่วงผมไม่อยากให้ผมอยู่ห่างๆหรอครับ?"
รอยยิ้มเจิดจ้าแบบนั้นมันคืออะไร
"อ-เออ...เอ้อ ตกลงจะไม่ไป? งั้นกูไปแล้วนะ"
ผมกำลังจะลุกเพื่อกลับห้องแต่ก็โดนอะไรบางอย่างพุ่งเข้ามากอดซะก่อน
"อะไร? กูไม่นอนห้องมึงนะกูไม่มีเสื้อ
มึงจะนอนนี่มึงก็นอนไป กูจะกลับ"
"รอผมหยิบชุดของวันพรุ่งนี้ก่อนสิครับ" หึ
ให้มันรู้ซะบ้างว่าใครจะแพ้ใครจะชนะ ผมนั่งมองฮันบินมันหยิบของใช้อย่างเบิกบานพลางฮัมเพลงไปด้วย
"พาสาวมาห้องบ่อยหรอครับ?" มาถึงห้องผมมันก็ถามทันทีแถมยังทำหน้าเครียดอีกแน่ะ
-_-
"ไม่เคยยย มั่วละมึง
ห้องนี่สถานที่ส่วนตัว" เสร็จแล้วคนถามก็ได้แต่ยิ้มชอบใจ เออ เอาเข้าไป
ยิ้มเข้าไป ชอบใจก็ชอบไป "นอนเลยมั้ยล่ะ?"
"ยังดีกว่าครับ
ขอผมอ่านเลคเชอร์วันนี้ก่อน"
"นี่
ถามจริง..เรื่องที่บอกว่าชอบกูนี่ตกลงไม่ได้ล้อกูเล่นใช่ป่ะ?"
"ครับ ผมพูดจริง"
"มีอะไรน่าชอบวะ?" พึมพำกับตัวเองเบาๆด้วยความสงสัย
ผมทำใจได้มากแล้วที่อยู่ดีๆก็มีผู้ชายมาชอบแถมยังเป็นเพื่อนในกลุ่มอีก
แต่มันอดสงสัยไม่ได้จริงๆ
"ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน เจ้าชู้ก็เจ้าชู้
เรียนก็ไม่เห็นเก่งเท่าไหร่ฟันกระต่าย.. แค่หล่อกับฐานะดี" แล้วยังจะมาชอบ...
-________- "แต่ผมก็ชอบของผมนี่"
"เออๆ"
"ไม่ชอบผมบ้างหรอครับ?" น็อคเอ้าท์ครับบอกตรงๆ
กูก็สับสนในชีวิตอยู่เนี่ย
"ไม่รู้ ตอนนี้กูยังไม่ได้ชอบ"
เห็นมันทำหน้าสลดลงก็ใจหายนิดหน่อย
แต่พูดให้เคลียร์ตรงนี้เลยดีกว่าปล่อยไว้นานให้มันยืดเยื้อ
"ไหนจะปัญหาเรื่องผู้หญิงไม่รู้จบของกูอีก มึงไหวหรือไง"
"เป็นเพื่อนกันมาหลายปี ผมรู้ครับว่าผู้หญิงของจีวอนเยอะแค่ไหน
แต่จีวอนก็ไม่ได้ชอบใครไม่ใช่หรอครับ เปิดใจให้ผมหน่อยสิ
ผมจริงใจนะขนาดจงอินแทบไม่มีอะไรดีผมยังชอบเลย"
ไม่ต้องย้ำนักย้ำหนาก็ได้ว่าผมแทบไม่มีอะไรดี อันนี้ผมรู้ตัวเองครับ
"แล้วถ้ามีคนมาหาเรื่องจะสู้เขาได้รึไง?"
พวกผู้หญิงนี่หึงน่ากลัวจริงๆครับ ตบตีเป็นเรื่องธรรมดา
"คิดว่าผมสู้ไม่ได้หรอครับ?" ก็จริง
ขนาดผมเถียงกับมันทีไรนะแพ้ทางมันทุกทีไม่รู้เป็นอะไร
"แล้วก็จะทำตัวเนิร์ดต่อไป ตอแหลไปเรื่อยๆอ่ะนะ?"
ฮันบินพยักหน้ารับ
"เวลาผมเนิร์ดไม่มีคนอยากมายุ่งด้วยดีครับ
ผมชอบ" อ้อ ที่แท้ก็ไม่อยากให้คนมายุ่งด้วยนี่เอง นึกว่าทำไม
"ถามอีกหน่อยเหอะ กูหยาบคายอย่างงี้มึงรับได้?
กูไม่เปลี่ยนอะไรทั้งนั้นนะ"
"ผมรู้ครับว่าเวลาจีวอนต้องเสแสร้งทำสุภาพคุยกับผู้หญิงพวกนั้น
จีวอนอึดอัดขนาดไหน เพราะงั้นไม่ต้องเปลี่ยนอะไรเลยครับผมชอบแบบนี้ จีวอนจะได้เป็นตัวของตัวเอง"
"มึงนี่ประหลาดจริงๆ" หมดคำจะพูดเลยผม
รู้ตัวว่ากำลังจะเถียงแพ้มันอีกแล้ว
ถึงมันจะใจเสียไปนิดหน่อยตอนเริ่มแต่มันก็ตื๊อได้แรงดีไม่มีตกจริงๆให้ตาย
ฮึดสู้แบบนี้ผมก็ไม่รู้จะทำยังไงต่อแล้ว
"ผมตัดสินใจจะเดินหน้าแล้ว
ไม่ถอยหลังหรอกครับ"
"จะเป็นเมียกูให้ได้เลยว่างั้น?"
"ถ้าจีวอนยอมเป็นเมียผม ผมก็โอเคนะครับ"
"เฮ้ย! ได้ไง กูได้มึงแล้วมึงก็ต้องเป็นเมียกูดิ
ไม่ใช่ให้กูเป็นเมียมึง" .......พลาดอีกละ ไอ่คนตรงหน้านี่ยิ้มเจิดจ้ามาเชียว
แถมยังยื่นหน้ามาใกล้ผมอีก
"พูดเองนะครับ ห้ามคืนคำนะ"
"เออๆ ตามใจมึงละ"
มัดมือชกแบบนี้ก็ต้องยอมแหละวะ แต่แปลกนะที่ผมดันยิ้มออกมาตามมันเฉยเลย
"งั้นถึงเวลาเมียปรนนิบัติผัวแล้วครับ"
มันยกมือมาดันอกผมไว้ก่อนที่ผมจะไปถึงตัวมัน ผมขมวดคิ้วหงุดหงิด
"ผมเพิ่งฟื้นไข้นะครับ เดี๋ยวไข้กลับ...เลคเชอร์ก็ยังไม่ได้อ่านเลย"
ช้อนตามองด้วยสายตาแบบนี้อีกแล้ว ยังดีที่ใส่แว่นอยู่ไม่งั้นผมสติแตกแน่
"หนามยอกต้องเอาหนามบ่ง
เลคเชอร์เดี๋ยวค่อยอ่าน"
ได้ยินเสียงมันพึมพำว่าถ้าไม่ชอบไม่ยอมหรอกนะแล้วขำครับ ใครนะที่มันยั่วผมตอนนั้น
ท่าทางเขินอายตอนนี้นี่มันคืออะไร "เขินหรอ?"
"ก็..."
"ทีตอนนั้นทำยั่ว"
"เหมือนกันตรงไหนล่ะครับจีวอนก็ ...เอ้อ
ก่อนจะ...เอ่อ นั่นแหละ ผมขออะไรอย่างนึงได้มั้ยครับ?"
"ขออะไร?"
"เลิกยุ่งกับคนอื่น..ทุกคนเลย..ได้มั้ยครับ?"
"หวงกูหรอ?" พอมันพยักหน้ารับ
ผมก็ยิ้ม "หึหึ มึงก็อาละวาดเอาสิ"
"ผมทำได้หรอครับ?" เอาจริงซะด้วยว่ะ...
"ไม่ไปยุ่งน่ะได้ เบื่อแล้วเหมือนกันน่ารำคาญ
แต่ห้ามเขามายุ่งนี่คงไม่ได้ จัดการเองละกันนะ"
"ขอบคุณครับ" แล้วเชื่อมั้ยครับ
พอพูดจบมันก็เดินนำผมไปห้องนอนเองเลย จากนั้นก็ 'ปรนนิบัติ'
ผมซะจนเคลิ้มแล้วเคลิ้มอีก ความสุขทะลุเมฆไปเลยครับ
ถ้าไข้กลับก็ช่วยไม่ได้นะฮันบิน
ติ๊ด ติ๊ด
Trr Trr
เสียงโทรศัพท์สลับกับเสียงสั่นในตอนเช้าทำให้ผมอารมณ์เสียไม่น้อย
คนจะนอนโว้ย -____- แต่เพราะแรงขยับของคนในอ้อมแขนที่นอนซบอกผมอยู่ดันตัวเองขึ้นมา
คงจะปรารถนาดีรับโทรศัพท์ให้ผมมั้ง ผมเลยไม่ขยับไปรับปล่อยให้ฮันบินจัดการ
"ฮัลโหลครับ ครับ จีวอนยังไม่ตื่นเลย
อ่า..แปปนึงนะครับ" มือนุ่มเขย่าไหล่ผมเบาๆแล้วบอกว่าไอ่ลู่จะคุยด้วย
นี่บอกตรงๆเลยนะถ้าไม่ใช่เพื่อนผมไม่ลุกมาคุยแน่ ผมลืมตาแล้วดึงฮันบินมาจูบแรงๆก่อนจะรับโทรศัพท์มาคุย
ส่วนฮันบินนอกจากหน้าแดงระเรื่อแล้วก็แค่กลับลงไปนอนซบอกผมเหมือนเดิม
"ว่าไงวะ?"
((กูได้ยินเสียงจูบ มึงจูบฮันบินหรอวะ?))
"อือ ก็มอร์นิ่งคิสไงมึง ตกลงมึงมีอะไร? กูง่วง"
เรียนตอนบ่ายยังจะโทรมาหาแต่เช้าอีก เมื่อคืนกว่าจะได้นอน
((เมียกูอยากไปเยี่ยมฮันบินแต่ไปที่ห้องแล้วไม่เจอก็เลยบอกให้โทรหามึง
คงอยู่ด้วยกัน))
"เมียมึงนี่แสนรู้ อยู่ห้องกูเนี่ย ...อืม ฮันบินอย่าเล่น"
ผมเอ็ดคนที่กำลังแลบลิ้นเลียแผ่นอกผมอยู่ คงเป็นเพราะผมไปเอวมันก่อนล่ะมั้ง
((......))
"ถ้าไม่หยุดนี่ทำให้ไอ่จุนฟังเลยนะมึง"
มันแลบลิ้นใส่ผมแล้วขยับมาจูบปากก่อนสอดลิ้นเข้ามา ผมก็ยิ่นลิ้นไปเกี่ยวสิครับ
เกี่ยวพันกันนัวเนียจนเสียงจ๊วบๆดังมาเป็นระยะ
"อืม ไอ่ลู่"
((ตามสบายเหอะมึง กูอยากฟัง)) หึหึ สมใจมึงแน่
"ยั่วแต่เช้าเลยนะ"
มันไม่ตอบแต่เลื่อนตัวขึ้นมาคร่อมผมไว้แล้วก้มมาเลียวนตั้งแต่ตุ่มไตสองข้าง ลงมาที่หน้าท้อง
ก่อนจะไปถึงท้องน้อยและไรขนอ่อนๆ
มาถึงตรงนี้มันเงยหน้ามาสบตาผมแล้วจับแกนกายที่เริ่มจะตื่นตัวของผมขึ้นมารูดขึ้นรูดลงช้าๆ
ริมฝีปากอิ่มครอบลงไปจนเกือบสุด
ขยับโยกขึ้นลงเน้นเป็นพิเศษที่ส่วนหัวสลับกับดูดเสียงดังจ๊วบ
ผมจับกลุ่มผมนุ่มไว้แล้วเป็นฝ่ายควบคุมจังหวะเอง
"อือ...อา...ดี อืม ฮันบิน"
เจ้าตัวดีผละออกจากแกนกายขึ้นมานั่งอยู่บนหน้าท้องผม ก้มลงมาแลกน้ำลายกันอีกครั้ง
ผมจึงเคลื่อนมือไปบีบคลึงสะโพกกลมกลึงเร้าอารมณ์ให้ ก่อนจะซุกไซ้ซอกคอหอมพลางทิ้งรอยกลีบกุหลาบไว้เป็นระยะ
ซึ่งฮันบินก็ให้ความร่วมมืออย่างดี เสียงครางในลำคอเหมือนกำลังอดกลั้นอยู่
ทำให้ผมเพิ่มแรงดูดที่คอมากขึ้นไปอีก
"อึ๊..จีวอน...ย-อย่าแกล้งสิครับ"
ผมจับฮันบินพลิกไปนอนด้านใต้ทันที
และละเลงลิ้นลงทุกส่วนของผิวขาวๆด้านใต้ เงยหน้ามาสบตากับอีกคนแล้วพูดเสียงแหบพร่า
"เจลอยู่ใกล" แหงสิ รอบสุดท้ายเมื่อคืนน่ะในห้องน้ำ
ตรงเตียงนี่เลยไม่มีเจล..เจ็บมากแน่ถ้าไม่ใช้เจล
"....ม-ไม่เป็นไรครับ"
ภาพลิ้นเล็กแลบเลียนิ้วชี้กับนิ้วกลางของตัวเองจนชุ่มน้ำลายก่อนไปจ่อตรงปากทางเข้าแล้วค่อยๆกดเข้าไป
ใบหน้าเหยเก คิ้วขมวดแน่น เสียงครางอย่างสะกดกั้นความเจ็บนั่น....เซ็กซี่ชะมัด
ผมผละลงไปช่วยเบิกทางทันที
ลิ้นร้อนตวัดเลียที่ช่องทางนั้นและมือก็แหวกแก้มก้นอีกคนออกจนกระทั่งนิ้วทั้งสองเข้าไปได้หมด
"เซ็กซี่จริงนะเมียกูเนี่ย....อยากจะเอากล้องวิดีโอมาถ่ายเก็บไว้จริงๆ"
ฮันบินหน้าแดงขึ้นมาแล้วหยุดขยับนิ้วไปเสียดื้อๆ
"หยุดขยับทำไมล่ะ" ผมขยับเข้าไปนั่งซ้อนหลังและดึงให้ฮันบินขึ้นมาอยู่บนตักโดยหันหน้าออกไปทางปลายเตียงและพิงอกผมไว้
นิ้วเล็กขยับอีกครั้งเพราะผมจับข้อมือเขาไว้และจับให้ขยับเสียเอง
ทุกครั้งที่นิ้วกระแทกเข้าไปสุดฮันบินจะหลุดครางออกมาอย่างสุขสม จนผมอดคิ้ดไม่ได้ว่าถ้าเป็นของผมคงจะดีกว่านี้
"อยากเข้าไปแล้ว ทำไงดี"
กระซิบชิดริมหูเล็กแล้วเลื่อนลงไปซุกซอกคออ้อนๆ ฮันบินหันมาจูบที่ปลายคางผมก่อนจะดึงนิ้วทั้งสองออกจากช่องทางของตัวเอง
ซึ่งผมก็จับมาเลียอย่างไม่รังเกียจ
เล่นเอาเจ้าตัวหน้าแดงแปร๊ดแล้วหันหน้าหนีผมทันที
"เอาเข้าไปให้หน่อยสิ"
สะโพกกลมยกขึ้นและประคองแกนกายผมไปจ่อที่ปากทางเข้า..ก่อนจะกดสะโพกลงมาช้าๆ
"อึ้ก.."
"ใจเย็นๆ..ซี้ด"
แน่นจนแทบแตกออกมาซะเดี๋ยวนี้
"มัน..อึ้ก....แน่น" ผมยกสะโพก ดันแกนกายให้เข้าไปได้เร็วขึ้นผลก็คือฮันบินสะดุ้งแล้วครางออกมาเสียงดังลั่นห้อง
"อ๊า!"
กว่าจะเข้าไปได้หมด
พอเข้าไปได้หมดผมทิ้งจังหวะรอแค่แป๊บเดียวก็เดินเครื่องใส่ทันที
ขาเรียวทั้งสองข้างถูกจับอ้าออกจากกัน
ข้างหนึ่งถูกยกขึ้นสูงและเป็นผมเองที่ควบคุมจังหวะ
กระแทกกระทั้นจนเสียงเนื้อกระทบกันดังเป็นจังหวะรัวเร็ว
ส่วนผมครางซี้ดอย่างสุขสม ฮันบินเองก็จิกมือผมแน่นหายใจถี่กระชั้น
"จีวอน อ๊ะ อ-อื๊อ ผม...อือ เสียว"
ยิ่งเสียงครางหลุดมามากเท่าไหร่ผมยิ่งกระแทกถี่ขึ้นเท่านั้น
"อา...ฮันบิน สุดยอด อา...."
ผมดันร่างบางลงจากตักไปอยู่ในท่าคลานแล้วตามไปสอดใส่แกนกายเข้าไปอีกครั้งก่อนจะกระแทกต่ออย่างกลัวขาดตอน
แผ่นหลังบางถูกประทับจูบจนเต็มไปด้วยรอยช้ำ ใบหน้าน่ารักสะบัดไปมาคล้ายจะทรมาน
ผมจึงเร่งจังหวะขึ้นอีกจนกระทั่ง..
"อ๊า จีวอน อ๊า!!!"
"ซี้ดด อา....ฮันบิน อึ้ก อา"
เราสองปลดปล่อยออกมาเกือบจะพร้อมกัน น้ำอุ่นร้อนของผมฉีดเข้าไปในช่องทางฮันบิน จนหมด
ส่วนของฮันบิน ก็หยดลงบนที่นอน..ต้องเปลี่ยนผ้าปูที่นอนซะแล้ว
ผมยังคงคาของผมไว้อย่างนั้นตอนที่ดึงฮันบิน มานอนกอดจากด้านหลังแล้วคว้ามือถือมาคุยต่อ
พบว่าไอ่จุนมันยังไม่วางจริงๆ
"ฮัลโหล" เสียงยังแหบอยู่เลยให้ตาย
((.........ร้อนแรงชิบหาย กูไม่อยากจะเชื่อเลยว่าฮันบิน จะร้อนแรงขนาดนี้))
"อือ"
((มึงไปเรียนไหวมั้ยเนี่ย?))
"ไป.." ผมน่ะไปแต่อีกคนนี่ไม่รู้ไหวมั้ย
"ไหวรึเปล่าฮันบิน" ผมถามพลางพรมจูบที่หัวไหล่มนไปด้วย
"ไหวครับ ถ้าจีวอนไม่ต่ออีกรอบ"
มือนุ่มดันช่วงล่างผมที่เริ่มรู้สึกขึ้นมาอีกให้ถอนตัวออกไป ผมก็ยอมออกแต่โดยดี
เดี๋ยวเด็กเรียนจะต้องขาดเรียนอีกซะ
((พวกมึงนี่....โว้ย กูอิจฉาว่ะ! จีนานแม่งสั่งงดกู
ตั้งแต่กูหนีไปผับ ทำไมกูไม่โชคดีอย่างมึงวะ!))
"หึหึ เมียกูน่ารักไง มึงไม่ต้องอิจฉา"
((ยอมรับเต็มปากเต็มคำเลยนะมึง))
"เออออออ"
((หายสับสนละดิ?))
"ก็คงจะหายแล้ว....ฮันบิน มึงจะไปไหน?"
อีกฝ่ายตอบกลับมาว่าหาของกิน...แต่ขอโทษนะช่วยใส่เสื้อผ้าก่อนได้รึเปล่า
-__- จงใจยั่วป่ะวะ?
"แม่ง ใส่เสื้อผ้าก่อนจะตายรึไงวะ"
((หึหึ เมียมึงนี่ท่าจะยั่วเก่งนะ))
"ไม่งั้นกูจะเป็นงี้เรอะ"
((ระวังเรื่องผู้หญิงของมึงด้วยนะ))
"ฮันบินมันจะจัดการเอง"
((กูแทบทนรอดูไม่ไหวแล้วมึง))
"เออ กูของีบแป๊บ"
แล้วผมก็หลับไปอีกหน่อยก่อนจะตื่นไปเรียน ต้องจัดเสื้อผ้าฮันบินอยู่นานกว่าจะเถียงกันเสร็จ
มันจะปลดกระดุมสองเม็ด
แต่ผมไม่ยอม -_________-
มันให้เหตุผลว่าคนอื่นจะได้เห็นรอยที่ผมทำ..โอเค
แต่ผิวมันขาวเข้าใจป่ะครับ? จะโชว์ให้คนอื่นดูทำไมกันล่ะ
"กูหวงมั่งไรมั่งผิดป่ะวะ???" สุดท้ายมันก็เลยยอม
ผมยอมแค่ถ้ามีคนเข้าหาผมให้มันโชว์พาวได้ แค่นั้นแหละ...ถ้าให้เปิดโชว์นี่ไม่โอ -____-
และแค่ก้าวเท้าลงจากรถก็มีเรื่องทันทีครับ
"จีวอนคะ ฉันได้ยินข่าวลือว่าเรื่องคุณคบกับผู้ชาย
ไม่จริงใช่มั้ยคะ?" ผมหันไปมองหน้าฮันบิน แต่ฮันบินก็ขมวดคิ้วงงเหมือนกัน..งั้นคงเป็นไอ่จุนไม่ก็ไอ่หนูผีจีนาน
นี่หาเรื่องให้ผมแต่เช้าเลยนะ
"ไปเอาข่าวมาจากไหน?"
"เค้าลือกันในเว็บบอร์ดของมหาลัยน่ะสิคะ"
นี่มันเรื่องใหญ่ถึงกับต้องตั้งกระทู้เลยหรอ ไม่ตั้งกระทู้จีวอนศึกษาซะเลยล่ะ
ฮันบินขยับมายืนข้างผม
วันนี้มันอยู่ในลุคเด็กเนิร์ดเหมือนทุกวัน แต่ตอนนี้กำลังขยับตัวไปมา
ท่าทางคงจะอึดอัดน่าดูที่ต้องมายืนดูผมคุยกับผู้หญิงตรงหน้านี่
ผมเลยยกแขนไปกอดคอมันแล้วดึงมาใกล้ตัว เพิ่งสังเกตว่ามันปลดกระดุมออก
ทั้งๆที่ผมสั่งห้าม มันน่าฟาดจริงๆ -___-
มันทำหน้าบึ้งใส่ผมแล้วหันไปยิ้มซื่อให้ผู้หญิงสองสามคนตรงหน้าผมก่อนจะจงใจขยับตัวให้สาบเสื้อมันแยกออกจนเห็นรอยจูบ...ตรึม
“จ-จีวอนคุณกับหมอนี่...” เธอทำท่าเหมือนอยากจะกรี๊ดออกมาซะให้ได้
ผมก็เลยสนองซะเลย
“อือ..รอยพวกนี้ก็ผมทำเอง รอยนี้เมื่อคืน
รอยนี้เมื่อเช้า มีอีกหลายรอยแต่คงให้ดูไม่ได้หรอกนะครับ หวง” เสร็จแล้วผมก็ก้มหน้าก้มตาติดกระดุมเสื้อให้ฮันบินตรงนั้นเลย
ตอนแรกบอกให้มันอาละวาดเอาเอง ไปๆมาๆกลายเป็นว่าผมออกโรงเองซะงั้น
“กรี๊ด! ทำไมคุณทำแบบนี้! ไอ่พวกวิปริต คอยดูนะ
ฉันจะประจานให้หมด! แกด้วยไอ่หน้าจืด!”
“บอกต่อๆไปกันเลย จะได้เลิกมายุ่งกับผมกันซักที
ผมชอบฮันบิน โอเคนะ?”
“ไอ้รสนิยมต่ำ อ-ไอ้ ไอ้บ้า! กรี๊ดๆๆๆ” ผมปล่อยให้พวกเธอยืนกระทืบเท้ากรี๊ดๆอยู่ตรงนั้น
มือก็ลากฮันบินให้เดินตามมาด้วย แต่ไอ่คนข้างตัวผมมันขืนตัวเองไว้หน่อยๆ
“ที่พูดเมื่อกี๊นี่ไม่ได้โกหกใช่มั้ยครับจีวอน?”
มันก็น่าจะได้ยินชัดแล้วนี่...
“โกหกแล้วมึงโง่ลงรึเปล่า?” ผมเลยโดนชกเบาๆที่ต้นแขน
“ผมดีใจ...” มันทำหน้าพร้อมจะกระโดดเข้าใส่ผม
จนผมต้องทำตาดุใส่ให้มันทำเหมือนเด็กเนิร์ดต่อไป
ไม่ได้หรอกครับ..เกิดมีคนมาสนใจมันก็แย่น่ะสิ
พอไปถึงห้องเรียนก็เจอเดอะแก๊งค์อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา
รวมทั้งไอ่ยุนที่ช่วงนี้ไม่ค่อยได้เห็นหน้าด้วย
แต่หน้าบูดเป็นตูดขนาดนี้สงสัยอยู่ว่าจะโดนสาวเขี่ยทิ้งเพราะฟาร์มหมาในซอกฟันของมัน
ผมดึงฮันบินให้นั่งลงข้างๆกัน ไอ่ยุนมองมาอย่างสงสัยแต่ไอ่จุนกับเมียมันมองล้อเลียน
โดยเฉพาะไอ่จุนนะตางี้พราวระยับเชียวเวลามองฮันบิน
“มึงมองอะไรเชี่ยจุน?” ไอ่จุนยักไหล่แล้วหันไปซุกไหลเมียมันย้อมใจ
ก่อนจะโผล่ขึ้นมาส่งสายตาวิบๆวับๆใส่ไอ่คนนั่งข้างผมอีก “เดี๋ยวเหอะมึง”
“แหม กูมองนิดมองหน่อยไม่ได้เลยนะ ว่าแต่ทำไมฮันบินแต่งตัวมิดชิดเรียบร้อยขนาดนั้น
น่าจะผูกไทด์มาเรียนด้วย ปลดออกหน่อยก็ได้มั้งกระดุมอ่ะซักเม็ด สองเม็ด” ฮันบินนี่ก็เชื่อฟังไอ่ลู่เหลือเกิน
เรื่องปลดกระดุมนี่ไว ปลดแค่เม็ดเดียวยังพอทน
แต่พอมันจะปลดอีกเม็ดผมรีบตะครุบมือมันไว้ทันที
“กูไม่ให้ปลด ไม่เห็นรึไงว่าไอ่จุนทำสายตาแบบไหนใส่มึงอ่ะ?”
“มันความผิดผมหรอครับ ที่จุนฮเวมองผมด้วยสายตาแบบนั้น”
“เออ! ความผิดกูก็ได้”
“เดี๋ยวๆ พวกมึงสนิทกันแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่วะ?”
ไอ่ยุนมันถาม มองหน้าผมสลับกับฮันบินแล้วทำหน้างงใส่.. ผมก็เลยก้มลงไปหอมแก้มฮันบินเบาๆ
นี่แค่เบาะๆนะครับ ถ้ามันยังไม่เข้าใจก็คิดว่าคงมีโชว์แลกเอนไซม์กันมั่งแหละ
คันปากอยู่พอดี
“ม-มึง โอ้ยยย ทำไมกูไม่รู้วะ? ไอ่จุนกับจีครู้แนล้วดิ
แม่ง กูรู้เป็นคนสุดท้ายประจำเลย ว่าแต่มึงกับฮันบินลงเอยกันได้ไงวะ
กูไม่เข้าใจเลย..” แล้วจะให้ผมเล่ายังไงดีล่ะครับ...
“ความลับครับยุนฮยอง” ลงท้ายก็เป็นเด็กเนิร์ดของผมที่พูดขึ้นมา
ทำเอาไอ่ยุนฮยองอยากจะเป็นลม
เชื่อเถอะครับว่าคนสอดรู้อย่างมันไม่ยอมแพ้แค่นั้นหรอก ต้องหาทางรู้ให้ได้
แต่ผมไม่บอกมันหรอก
ก็มันความลับของผมกับเด็กเนิร์ดนี่ครับ
THE END.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น